چند روز پيش يكي از دوستان از مأموريت يك ساله به سوريه برگشته بود، اوضاع و احوال آن جا را از وي جويا شدم. حرف‌هاي تكان دهنده و تأثرآوري گفت كه به عنوان يك ايراني شرمنده شدم:
اول اين كه تركيب جمعيتي سوريه به لحاظ مذهبي مطابق آمار سايت سازمان سيا به صورت زير است:
۷۴ درصد اهل تسنن، ۱۶ درصد مسلمانان علوي و دروزي، ۱۰ درصد مسيحي
از ۱۶ درصد مسلمانان علوي و دروزي، ۷ درصدشان علوي هستند كه در خصوص حضرت علي (ع) غلو مي‌كنند و ايشان را در حد خدا مي‌دانند و به آداب شريعت مقيد نيستند، اكثرشان شراب مي‌خورند و نماز نمي‌خوانند. 9 درصد هم دروزي هستند كه مذهبي التقاطي و تركيبي از اسلام با اديان ديگر است.
بشار اسد و هيئت حاكمه عمدتاً از بين اين 7 درصد علويان هستند و بر قاطبه‌ي سني جماعت اين كشور حكومت مي‌كنند، آن هم چه حكومتي. حكومتي كه تمام كشور را تبديل به پادگان و سيستم امنيتي-نظامي كرده است. اگر كسي توسط دستگاه امنيتي در سوريه بازداشت شود، ديگر محال است كه كسي بتواند از سرنوشت او خبري به دست بياورد.
كشتارهايي كه در تظاهرات‌هاي اخير اتفاق افتاد، بسيار وحشيانه و بي‌رحمانه بوده است.
يك نوع نفرت عمومي در بين مردم سوريه به ويژه اهل تسنن نسبت به جمهوري اسلامي وجود دارد. بارها شاهد بوده‌ام كه به اتوبوس زائران ايراني سنگ مي‌زنند. فضا در سراسر سوريه به ويژه در دمشق كاملاً امنيتي است. منطقه‌ي زينبيه كه علوي‌نشين است اما وضعيت بهتري دارد.
حالا تصور كنيد حكومت جمهوري اسلامي ايران از چنين حاكماني حمايت مي‌كند. آيا شعار حمايت از مظلومان و پابرهنگان جهان از جمله شعارهاي آرماني انقلاب ما نبود؟ آيا جمهوري اسلامي بايد از بشار اسد كه عضو حزب بعث سوريه است حمايت كند؟ آيا مردي كه همچون صدام نماز خواندنش براي تابلوهاي تبليغاتي است و پدرش با كودتا روي كار آمده است و در هر راهپيمايي اعتراضي، صدها تن از مردم كشورش را به خاك و خون مي‌كشد، لياقت حمايت حكومت منتسب به امام زمان (عج) را دارد؟ آيندگان در خصوص اين حمايت ايران چگونه قضاوت خواهند كرد؟
آيا اين كه ما از يك علوي ظالم (بشار اسد) حمايت مي‌كنيم و قاطبه‌ي مردم سوريه (اهل تسنن) را فراموش كرده‌ايم، يك نوع تعصب مذهبي و حمايت صنفي نيست؟
گيرم كه آمريكا از معترضين حمايت كرده باشد، آيا در دعواي يك ظالم با يك ظالم‌تر ما بايد طرف ظالم را بگيريم يا مظلوم؟ آيا غير از اين است كه در هر صورت، مردم سوريه از اين گونه رفتارها متضرر مي‌شوند و مظلومين واقعي همان‌ها هستند كه قريب به 40 سال كشورشان به يك پادگان بزرگ تبديل شده است؟
نواي علي (ع) هنوز به گوش مي‌رسد: «اگر مسلماني از اين غصه بميرد جاي سرزنش نيست!»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر