بنام الله
چند سال پیش بود. خیلی به فکرم افتاده بود این که اهل سنت دارند با آمریکا جهاد می کنند، اما شیعیان دارند توی سرشان می زنند و عزاداری می کنند؛ باید علتی داشته باشد.
بعضی مواقع به فکرم رسیده بود شاید نزد اهل سنت حقایقی است که ما شیعیان از آنها بی بهره ایم. گاهی هم می رفتم داخل محافل آنان با آنان حرف می زدم. اما نتیجه ای که از این حرف زدن گرفتم، واقعا شگفت آور بود.
فهمیدم اهل سنت بسیار بیشتر از ما گرفتار تعصب، خرافه و دگم اندیشی اند. بسیار بیشتر از ما برای پیشوایان خود، ارزش و جایگاه قائل اند. آنقدر زیاد، که حقیقت را به پای آنان قربانی می کنند. فکر کردن را بر خودشان ممنوع می کنند. مرید و مراد بازی می کنند.
و آنگاه این نتیجه را گرفتم: اگر بعضی از ما شیعیان تصویر بدی از خودشان به جا می گذارند، اگر تعصب و جهالت و تحجر را معرفی می کنند، اگر خودشان و حرف خودشان را درست و دیگران را به طور کلی تخطئه می کنند؛ این ربطی به اهل بیت و امامان ندارد. "آن شیعیان" هستند که آنگونه شده اند؛ و نه مکتب تشیع. نه مکتبی که علی دارد و امام صادق.
و امشب شب شهادت امام رضا است.
و من به پیشگاه رضا(ع) عرض می کنم: یا امام رضا... آنان که تو را ندارند، هیچ ندارند. آنان که شما عترت رسول خدا را کنار نهادند، و خودشان خواستند اسلام را بپیمایند، خیلی زود منحرف شدند. امروز دیگر هیچ اثری از آن جهاد با آمریکا نیست. آنها زود به دنیای جرم و جنایت غلطیدند، مسلمان کشتند و نوکری همان آمریکا را کردند.آنان که بدون شما خواستند به خدا برسند، نوکران شیطان شدند.
بدون رضا و صادق و حسین و علی... نمی توان راه بندگی را پیش تاخت. نمی توان رسید به جایی که فقط بندگان خدا می رسند.
باید بندگی را از بندگان آموخت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر